Luke 4 (BOPLNT)
1 Po chrzcie, napełniony Duchem Świętym, Jezus opuścił okolice Jordanu. Duch poprowadził Go na pustynię, gdzie przebywał przez czterdzieści dni. Tam też kusił Go diabeł. 2 Przez cały ten czas nic nie jadł, aż w końcu poczuł głód. 3 Wtedy diabeł powiedział do Niego:—Jeśli rzeczywiście jesteś Synem Bożym, rozkaż temu kamieniowi, aby zamienił się w chleb. 4 —Pismo uczy: „Nie tylko chlebem żywi się człowiek”—odpowiedział Jezus. 5 Następnie diabeł wziął Go na górę, skąd w mgnieniu oka pokazał Mu wszystkie królestwa świata 6 i zaproponował:—Dam Ci te wszystkie potężne królestwa świata z całym ich przepychem. Do mnie należą i mogę je dać, komu tylko zechcę. 7 Jeśli oddasz mi pokłon, wszystko będzie Twoje. 8 —Pismo uczy: „Pokłon i cześć oddawał będziesz Bogu, swojemu Panu, i tylko Jemu będziesz posłuszny”—odrzekł na to Jezus. 9 W końcu diabeł przeniósł Go do Jerozolimy i postawił na szczycie świątyni.—Jeśli rzeczywiście jesteś Synem Bożym, skocz w dół—kusił. 10 —Przecież Pismo mówi:„Bóg rozkaże swoim aniołom,aby chroniły Cię. 11 I będą Cię nosić na rękach,abyś nie skaleczył nogi o kamień”. 12 —To samo Pismo uczy: „Nie będziesz wystawiał Boga na próbę”—odpowiedział Jezus. 13 Diabeł widząc, że nic nie wskóra, na jakiś czas pozostawił Jezusa w spokoju. 14 Jezus, pełen mocy Ducha Świętego, powrócił do Galilei. 15 Dzięki swoim wystąpieniom w synagogach stał się wkrótce znany w całej okolicy i wszyscy ludzie chwalili Go. 16 Gdy przybył do rodzinnego Nazaretu, jak zwykle w szabat udał się do synagogi. Podczas nabożeństwa wstał, aby przeczytać tekst z Pisma. 17 Podano Mu księgę proroka Izajasza, a On otworzył ją i przeczytał następujący fragment: 18 —„Duch Pana jest ze Mną.On wybrał Mnie,abym przekazał biednym dobrą nowinę.Posłał Mnie, abym ogłosił,że więźniowie odzyskają wolność,niewidomi—wzrok,a zniewoleni będą uwolnieni od tych,którzy ich gnębią. 19 Mam również obwieścić wszystkim,że nadszedł czas szczególnej łaski od Pana”. 20 Potem zamknął księgę, oddał ją słudze i usiadł. A wszyscy obecni w synagodze z napięciem wpatrywali się w Niego. 21 Wtedy zaczął mówić:—Dziś jesteście świadkami spełnienia się tych słów! 22 Słuchający byli pełni uznania, ale dziwili się, że wypowiedział tak niezwykłe słowa.—Jak to możliwe?—zastanawiali się. —Przecież to syn Józefa! 23 On jednak powiedział do nich:—Być może przypomnicie mi przysłowie: „Lekarzu, wylecz najpierw samego siebie”. Powiecie też: „Tyle słyszeliśmy o cudach, których dokonałeś w Kafarnaum. Zrób coś i dla swojego rodzinnego miasta”. 24 Posłuchajcie uważnie: Dotychczas żaden prorok nie cieszył się uznaniem w swojej własnej ojczyźnie. 25 Chociaż wiele wdów żyło w Izraelu za czasów proroka Eliasza i wszystkie potrzebowały wsparcia w dniach głodu, gdy przez trzy i pół roku nie spadła ani jedna kropla deszczu, 26 to Eliasz nie został posłany do żadnej z nich. Uczynił natomiast cud, aby pomóc obcej wdowie z Sarepty w Sydonie. 27 W podobnej sytuacji był prorok Elizeusz, który uzdrowił Syryjczyka—Naamana, choć w Izraelu wielu trędowatych również potrzebowało pomocy. 28 Na te słowa wszyscy siedzący w synagodze wpadli w szał. 29 Zerwali się z miejsc, chwycili Jezusa i zaciągnęli na zbocze skalistego wzgórza z zamiarem strącenia Go w przepaść. 30 On jednak przeszedł przez sam środek zbiegowiska i oddalił się. 31 Stamtąd udał do galilejskiego miasteczka Kafarnaum i w szabat zaczął nauczać w synagodze. 32 Słuchający Go byli pełni zdumienia, bo Jezus przemawiał jak ktoś, kto ma władzę nad ludźmi. 33 Nagle jakiś człowiek, opanowany przez demona, zaczął wykrzykiwać: 34 —Dlaczego nas niepokoisz, Jezusie z Nazaretu? Czy przyszedłeś nas zniszczyć? Wiem, kim jesteś! Świętym Synem Boga! 35 —Milcz i wyjdź z tego człowieka!—rozkazał Jezus duchowi.Ten powalił człowieka na ziemię i wyszedł, nie wyrządzając mu jednak żadnej krzywdy. 36 Świadkowie tego zdarzenia oniemieli z wrażenia, a następnie komentowali to, co ujrzeli:—W Jego słowach jest niesamowita moc—słuchają Go nawet złe duchy! 37 A wieść o tym wydarzeniu lotem błyskawicy obiegła całą okolicę. 38 Jezus wyszedł z synagogi i udał się do domu Szymona i Andrzeja. Teściowa Szymona miała akurat wysoką gorączkę. Prosili więc Go, aby ją uzdrowił. 39 Jezus podszedł do chorej i rozkazał, aby gorączka ją opuściła. Temperatura natychmiast spadła, a teściowa wstała i przygotowała im posiłek. 40 Wieczorem, już po zachodzie słońca, mieszkańcy miasteczka przyprowadzili do Jezusa wszystkich chorych, jacy tylko się tam znajdowali, a byli wśród nich cierpiący na wiele różnych dolegliwości. On zaś kładł na nich ręce i wszystkich uzdrawiał. 41 A wiele demonów, na rozkaz Jezusa, opuściło swoje ofiary, wołając:—Jesteś Synem Boga!Demony wiedziały bowiem, że jest Mesjaszem. On jednak zakazywał im cokolwiek mówić. 42 Następnego dnia, wczesnym rankiem, udał się na pustynię. Ludzie wszędzie Go szukali, a gdy Go znaleźli, prosili, by ich nie opuszczał i pozostał w Kafarnaum. 43 On jednak odpowiedział im:—Także w innych miastach muszę głosić dobrą nowinę o królestwie Bożym, bo po to zostałem posłany. 44 I wędrując po całej Judei, przemawiał w synagogach.