Matthew 27 (BNTABOOT)
1 1. А калі настала раніца, усе першасьвятары і старшыні народу мелі нараду адносна Ісуса, каб забіць Яго. 2 2. І, зьвязаўшы Яго, павялі і выдалі Яго Понтыю Пілату, ваяводзе. 3 3. Тады Юда, які выдаў Яго, убачыўшы, што Ён асуджаны, пакаяўшыся, зьвярнуў трыццаць срэбнікаў першасьвятарам і старшыням, 4 4. кажучы: «Саграшыў я, выдаўшы кроў бязьвінную». Яны ж сказалі яму: «Што нам да гэтага? Глядзі сам». 5 5. І, кінуўшы срэбра ў бажніцы, ён выйшаў і, адыйшоўшы, павесіўся. 6 6. А першасьвятары, узяўшы срэбра, сказалі: «Нельга кінуць іх у скарбонку, бо яны — цана крыві». 7 7. Зрабіўшы ж нараду, яны купілі за іх поле ганчара, каб хаваць чужынцаў. 8 8. Дзеля гэтага завецца поле тое “полем крыві” аж да сёньня. 9 9. Тады споўнілася сказанае праз Ярэмію прарока, які кажа: «І ўзялі трыццаць срэбнікаў, цану Ацэненага, Якога ацанілі сыны Ізраіля, 10 10. і далі іх за поле ганчара, як загадаў мне Госпад». 11 11. А Ісус стаў перад ваяводам; і спытаўся ў Яго ваявода, кажучы: «Ты — Валадар Юдэйскі?» Ісус жа сказаў яму: «Ты кажаш». 12 12. І, калі абвінавачвалі Яго першасьвятары і старшыні, Ён нічога не адказваў. 13 13. Тады кажа Яму Пілат: «Ня чуеш, колькі сьведчаць супраць Цябе?» 14 14. І не адказаў яму ніводнага слова, так што ваявода надта дзівіўся. 15 15. А на сьвята ваявода меў звычай вызваляць натоўпу аднаго вязьня, якога яны хочуць. 16 16. Мелі ж тады знакамітага вязьня, называнага Барабба. 17 17. Дык калі яны сабраліся, сказаў ім Пілат: «Каго хочаце, каб я вызваліў вам: Бараббу ці Ісуса, называнага Хрыстом?» 18 18. Бо ведаў, што праз зайздрасьць выдалі Яго. 19 19. Калі ён сядзеў на судовым пасадзе, жонка ягоная паслала да яго, кажучы: «Няма нічога табе і Праведніку Гэтаму, бо я шмат перацярпела сёньня ў-ва сьне дзеля Яго». 20 20. Але першасьвятары і старшыні пераканалі натоўп, каб прасілі Бараббу, а Ісуса загубілі. 21 21. Адказваючы, ваявода сказаў ім: «Каго хочаце з гэтых двух, каб я вызваліў вам?» Яны ж сказалі: «Бараббу». 22 22. Кажа ім Пілат: «Што тады я ўчыню Ісусу, называнаму Хрыстом?» Кажуць яму ўсе: «Няхай будзе ўкрыжаваны!» 23 23. А ваявода сказаў: «Дык якое зло ўчыніў Ён?» А яны яшчэ мацней закрычалі, кажучы: «Няхай будзе ўкрыжаваны!» 24 24. Пілат, бачачы, што няма ніякай рады, але замяшаньне стаецца яшчэ большае, узяўшы ваду, памыў рукі перад натоўпам, кажучы: «Бязьвінны я ў крыві Праведніка Гэтага. Вы глядзіце». 25 25. І, адказваючы, увесь народ сказаў: «Кроў Ягоная на нас і на дзецях нашых!» 26 26. Тады ён вызваліў ім Бараббу, а Ісуса, убічаваўшы, выдаў, каб быў укрыжаваны. 27 27. Тады жаўнеры ваяводы, узяўшы Ісуса да прэторыі, сабралі на Яго ўсю кагорту. 28 28. І, зьняўшы з Яго [ўсё], усклалі на Яго плашч пунсовы, 29 29. і, сплёўшы вянок з церня, усклалі на галаву Ягоную, і [далі] трысьціну ў правую руку Ягоную, і, кленчучы перад Ім, зьдзекваліся з Яго, кажучы: «Радуйся, Валадару Юдэйскі!» 30 30. І тыя, што плявалі на Яго, узялі трысьціну, і білі па галаве Ягонай. 31 31. І, калі назьдзекваліся з Яго, зьнялі з Яго плашч, і апранулі Яго ў адзеньне Ягонае, і павялі Яго на ўкрыжаваньне. 32 32. А выходзячы, яны знайшлі чалавека Кірэнэйца, на імя Сымон; яго прымусілі, каб нёс крыж Ягоны. 33 33. І прыйшлі на месца, называнае Гальгота, што азначае Месца Чэрапа. 34 34. Яны далі Яму піць воцат, зьмяшаны з жоўцю; і, пакаштаваўшы, Ён не захацеў піць. 35 35. А тыя, што ўкрыжавалі Яго, падзялілі адзеньне Ягонае, кідаючы жэрабя, каб споўнілася сказанае праз прарока: «Падзялілі адзеньне маё між сабою і пра вопратку маю кідалі жэрабя». 36 36. І, пасеўшы, пільнавалі Яго там. 37 37. І зьмясьцілі над галавою Яго надпіс пра віну Ягоную: «Гэта Ісус, Валадар Юдэйскі». 38 38. Тады былі ўкрыжаваныя з Ім разам два разбойнікі: адзін — праваруч, а другі — леваруч. 39 39. А тыя, што праходзілі міма, блюзьнілі на Яго, ківаючы галовамі сваімі 40 40. і кажучы: «Ты, Які руйнуеш бажніцу і ў тры дні адбудоўваеш, збаў Сябе Самога! Калі Ты — Сын Божы, зыйдзі з крыжа!» 41 41. Таксама і першасьвятары з кніжнікамі і старшынямі, зьдзекуючыся, казалі: 42 42. «Іншых збаўляў, а Сябе ня можа збавіць! Калі Ён — Валадар Ізраіля, няхай зыйдзе цяпер з крыжа, і мы паверым Яму. 43 43. Спадзяваўся на Бога, няхай Ён цяпер выбавіць Яго, калі хоча Яго. Бо Ён казаў: “Я — Сын Божы”». 44 44. Да таго і разбойнікі, укрыжаваныя разам з Ім, зьневажалі Яго. 45 45. А ад шостае гадзіны цемра сталася па ўсёй зямлі да гадзіны дзявятае. 46 46. Каля ж дзявятае гадзіны загаласіў Ісус моцным голасам: «Элі! Элі! Лама сабахтані?», што значыць: «Божа Мой! Божа Мой! Чаму Ты Мяне пакінуў?» 47 47. А некаторыя з тых, што там стаялі, пачуўшы, казалі: «Ён Ільлю кліча». 48 48. І адразу адзін з іх, пабегшы, і ўзяўшы губку, і напоўніўшы яе воцатам, і ўсклаўшы на трысьціну, даваў Яму піць. 49 49. А іншыя казалі: «Пакінь, паглядзім, ці прыйдзе Ільля збавіць Яго». 50 50. А Ісус, зноў усклікнуўшы моцным голасам, аддаў духа. 51 51. І вось, заслона ў бажніцы была разьдзёртая надвое ад верху да нізу; і зямля затрэслася; і скалы разьдзерліся. 52 52. І магілы адчыніліся; і шмат целаў памёршых сьвятых папаўставала, 53 53. і, выйшаўшы з магілаў, пасьля ўваскрасеньня Ягонага ўвайшлі ў сьвяты горад і зьявіліся многім. 54 54. Сотнік жа і тыя, што з ім пільнавалі Ісуса, убачыўшы землятрус і тое, што сталася, страхам напалохаліся, кажучы: «Праўда, Ён — Сын Божы». 55 55. Было там шмат жанчынаў, што глядзелі здалёк, якія ішлі за Ісусам з Галілеі, паслугуючы Яму. 56 56. Між імі былі Марыя Магдалена, і Марыя, маці Якуба і Ёсіі, і маці сыноў Зэбэдэя. 57 57. А калі настаў вечар, прыйшоў багаты чалавек з Арыматэі, на імя Язэп, які таксама быў вучнем Ісуса. 58 58. Ён, падыйшоўшы да Пілата, прасіў цела Ісуса. Тады Пілат загадаў аддаць цела. 59 59. І, узяўшы цела, Язэп абкруціў Яго чыстай палатнінаю 60 60. і палажыў Яго ў сваёй новай магіле, якую ён высек у скале; і, прываліўшы вялікі камень да ўваходу ў магілу, адыйшоў. 61 61. Былі ж там Марыя Магдалена і другая Марыя, якія сядзелі насупраць магілы. 62 62. А на наступны дзень, які пасьля дня прыгатаваньня, сабраліся першасьвятары і фарысэі ў Пілата, 63 63. кажучы: «Пане! Мы ўзгадалі, што падманшчык той, як быў яшчэ жывы, казаў: “Праз тры дні ўваскрэсну”. 64 64. Дык загадай вартаваць магілу да трэцяга дня, каб не прыйшлі вучні Ягоныя ўначы, і ня ўкралі Яго, і не сказалі народу: “Ён уваскрос з мёртвых”. І будзе апошні падман горшы першага». 65 65. Пілат жа прамовіў да іх: «Маеце варту; ідзіце, вартуйце, як ведаеце». 66 66. Яны ж, пайшоўшы, вартавалі магілу з вартаю, запячатаўшы камень.