Job 3 (BIB)

1 Пасьля таго разамкнуў Ёў вусны свае і пракляў дзень свой. 2 І пачаў Ёў і сказаў: 3 хай загіне дзень, калі я нарадзіўся, і ноч, калі было сказана: зачаўся чалавек! 4 Дзень той хай будзе цемраю; хай не дагледзіць яго Бог згары, і хай не зазьзяе над ім сьвятло! 5 Хай запамрочыць яго цемра і цень сьмяротны, хай завалачэ яго хмара, хай баяцца яго, як палючае спёкі! 6 Ноч тая, - хай забярэ яе змрок, хай не залічыцца яна ў дні года, хай ня ўвойдзе ў лік месяцаў! 7 О! ноч тая - хай будзе яна бязьлюдная; хай ня ўвойдзе ў яе весялосьць! 8 Хай праклянуць яе кляцьбіты дня, здольныя разбудзіць Левіяфана! 9 Хай зацьмяцца зоркі сьвітаньня яе: хай чакае яна сьвятла, і яно ня прыходзіць, і хай ня ўбачыць яна веяў дзяньніц 10 за тое, што не замкнула дзьвярэй улоньня маці маёй і не схавала гароты ад вачэй маіх! 11 Чаму не памёр я, выходзячы з нутробы, і не сканаў, калі выйшаў з чэрава? 12 Чаму прынялі мяне калені? навошта было мне смактаць саскі? 13 Цяпер ляжаў бы я і спачываў: спаў бы, і было б мне спакойна 14 з царамі і дарадцамі зямлі, якія забудоўвалі сабе пустыні, 15 ці з князямі, у якіх было золата і якія напаўнялі дамы свае срэбрам; 16 ці, як выкідзень пахаваны, не існаваў бы я, як немаўляты, якія сьвятла не пабачылі. 17 Там беззаконныя перастаюць наводзіць страх, і там адпачываюць зьнясіленыя. 18 Там вязьні цешацца спакоем і ня чуюць крыкаў наглядчыка. 19 Малы і вялікі там роўныя, і раб свабодны ад гаспадара свайго. 20 Навошта дадзена пакутніку сьвятло і жыцьцё засмучаным душою, 21 якія чакаюць сьмерці, і няма яе, якія выкапалі б яе ахвотней, чым скарб. 22 Узрадаваліся б да захапленьня, захапіліся б, што знайшлі магілу? 23 Навошта дадзена сьвятло чалавеку, шлях якога зачынены і якога Бог атачыў змрокам? 24 Уздыханьні мае апярэджваюць хлеб мой, і стогны мае ліюцца, як вада, 25 бо жудаснае, чаго я жахаўся, тое і напаткала мяне; і чаго я баяўся, тое і прыйшло да мяне. 26 Няма мне міру, няма спакою, няма радасьці: спасьцігла няшчасьце.

Job 3 (BIB)

In Other Versions